Hagnýtar ferðavenjur

Yfirlit yfir nokkrar nytsamar ferðavenjur sem okkur þykir öllum gott að vita að hin þekkja líka - til að tryggja samræmingu aðgerða þegar á þarf að halda.

Allir þurfa aðstoð
Í vetrarferðum þurfa bílar að vera fjórdrifnir og vel búnir til vetraraksturs. Færi getur verið af öllum gerðum - stundum fært öllum bílum og stundum ófært stórum bílum á stærstu dekkjum. Allir þurfa aðstoð einhverju sinni. Sumt er aðeins fært þeim fyrsta sem brýtur niður það hald sem var. Hann þarf þá að liðsinna þeim næsta. Sá fyrsti getur líka oft lent í erfiðleikum sem aðrir liðsinna honum úr.

Gráa bilið
Í öllum ferðum eru því einhverjir bílar á aðeins minni dekkjum heldur en dugar til að fljóta í förunum. Háttur okkar er sá að aðstoða bíla svo lengi sem útlit er fyrir að það skili árangri - en þurfi þeir að lokum að snúa við þá fylgja þeim betur búnir bílar til baka á örugga slóð. Þetta gefur mönnum færi á að læra að beita bílum í erfiðu færi en það verður ekki annars staðar numið. Þetta þjálfar menn líka í skjótu gagnkvæmu liðsinni og kennir mönnum að meta möguleika bíla sinna við ólíkar aðstæður. 

Öryggi rammans
Áður þekktust ekki breyttir bílar - og miklu færri voru þá í vetrarferðum. Menn voru iðulega einir, tókust á við ófærðina með ómældu erfiði, bröskuðu oft á svo til sama stað heilar nætur og sneru í morgunsárið aftur heim - uppgefnir - en samt glaðir eftir glímuna. Þannig öfluðu menn sér dýrmætrar reynslu sem ekki verður öðruvísi fengin. Í okkar hópi er munurinn sá að menn leggja ekki eins mikið undir innan þess öryggisramma sem hópurinn skapar.

Allir geta þurft að snúa við 
Íslenskur vetur getur verið hverjum manni og hverjum bíl ofviða. Allir sem fara í vetrarferð þurfa því að gera sér grein fyrir því að stundum eru innan við helmingslíkur á að komast alla leið - og enginn veit fyrr en í er ekið.

Á jökli
Jökull er hvít snjóþekja yfir dauðadjúpum sprungum. Sjaldan er ekið um svæði þar sem undir eru svo stórar sprungur að þær geti gleypt bíl - en oft getur eitt eða tvö hjól fari ofan í. Mikilvægt er að fara ekki út úr bílnum fyrr en könnuðir hafa markað hvar öruggt er að standa. Allir sem víkja afsíðis eða ganga frá hópi verða að hafa talstöð meðferðis og gera vart við sig. GPS-handtæki eykur öryggi til mikilla muna því villtur getur með aðstoð þess sagt nákvæmlega til sín.

Á hvers ábyrgð? Hér er ég - og til aðstoðar reiðubúinn.
Vissulega eru menn peningalega á eigin ábyrgð í okkar ferðum. Þegar vel gengur og mönnum eru vegir færir getur hver og einn ákveðið að fara eigin slóðir að höfðu samráði við fararstjóra. Öðru máli gegnir þegar færð er erfið og skyggni slæmt. Þá er hver og einn á allra ábyrgð og við gætum þess vandlega að létta af öðrum áhyggjum þeirra af því að þeir týni okkur með því að láta þá vita af okkur á ýmsan hátt, vera sífellt nærri og leggja lið eftir þörfum.

• Ef torfæran, yfirferðin eða vaðið - er kúnstugt og ég veit hvernig best er að taka það þá bíð ég uns sá kemur sem á eftir mér fer til þess að hann sjái hvernig ég fer yfir.
• Ekki fer ég af stað fyrr en sá sem á undan er hefur komist upp úr hinum megin og fært sig svo langt frá bakkanum að rúm sé fyrir minn bíl.
• Þegar ég er kominn yfir leggur sá strax af stað sem á undan fer. Ég færi minn bíl svo langt frá bakkanum að sá næsti komist vel upp úr. Líka ef hann þarf að koma upp úr á nokkurri ferð.
• Þegar sá sem á eftir mér fer er kominn upp úr legg ég strax af stað.

Ég dreg
einungis
áfram!!
til að
brjóta
ekki 
drif!!

• Ég færi bílinn hæfilega nærri. Ef það er minn bíll sem á í erfiðleikum hlífi ég honum - og flýti fyrir hópnum - með því að hætta tímafrekum skakstri.

• Ég sendi út manninn með spottann. Hann hnýtir aftan í minn bíl með pelastikki og setur svo fast á sama hátt í hinn bílinn. Síðan færir hann sig frá og veifar til að samstilla átakið. Það er hann sem stjórnar aðgerðinni - eða annar í sama verkefni.

Ég gæti þess - bæði með minn bíl og annarra - að draga alltaf áfram en aldrei aftur á bak. Það er vegna þess að í mörgum bílum eru framdrifin af svonefndri reverse-gerð sem þola ekki öfugt átak - og brotna.